Het dichte pak regenwolken is eindelijk naar het oosten verdreven. Een volle maan schemert de tuinkamer en heeft de regendruppels op het glazen dak veranderd in een fonkelende melkweg.
Naast me op de kast zit een gezellig en weelderig gevormd terracotta vrouwtje. Haar gezichtje straalt in de maneschijn. Ze waakt en leest voor uit de sterren.
Voor haar voeten wacht een bronzen paard met twee ruiters; een stel geiten speelt krijgertje tussen de poten. Het lichtje in de nis van de aangrenzende kamer maakt van het paard en de geiten een karavaan tweelingen, gereed voor een tocht in de nacht.
Een late fietser verstoort het tafereel. De trappende gestalte lost snel op in het rode licht.
Dan maakt een heldere ster zich los en schuift traag langs de hemel. John Glenn maakt zijn laatste ruimtereis. Ik mag naast hem zitten. Bij de rand van het dak nemen we afscheid.
#
Het is al na elven als de vrouw met haar oude hond zich weer luid aankondigt. Ze brult haar bevelen zonder gΩne en zonder respect voor de stilte. Ook nu zie ik geen verandering in gedrag bij haar huisgenootje. Bij de hoek van de heg snauwt ze nog eens om te voorkomen dat hij vroegtijdig een pootje licht.
Ze verdwijnt in nors gebogen houding, als altijd ontevreden met zichzelf en haar kleine wereld. De nutteloze bevelen sterven een huizenblok verder uit.
Het is nu stil, het blijft stil, het leven rust. Ik drink mijn glas leeg.
Als ik het lichtje doof is de karavaan onderweg. Het vrouwtje blijft alleen achter.
Ik loop nog even terug en geef een kus op haar neusje. Een hemelse glimlach schijnt voorbij de sterren.
